W latach 1900-1906 w ramach kościoła luterańskiego na Śląsku Cieszyńskim powstał pietystyczny ruch zwany „Społecznością Chrześcijańską”.

Kilka lat później, część członków tego ruchu zaczęła doświadczać darów Ducha Świętego i przeżyć zielonoświątkowych.

Sceptycyzm wobec takich przeżyć duchowych z jednej strony i przekonania tych co je doznali doprowadziły w efekcie do podziału i wykluczenia ze „Społeczności Chrześcijańskiej” zwolenników nowego nurtu.
W tej sytuacji wystąpiono do ówczesnych władz o legalizację nowego ruchu którą uzyskano w 1910 r. rejestrując się jako „Związek Stanowczych Chrześcijan”.
To pozwoliło na założenie kilka zborów na Zaolziu, w Cieszynie, a nieco później w Ustroniu i Wiśle.

Praca ewangelizacyjna głównie br. Adolfa Małysza z Ustronia, prowadzona jeszcze w okresie I wojny światowej zaowocowała pojawieniem się niewielkiej grupy osób odbywających swoje spotkania w Jaworzu-Dolnym już w 1915 r.

Do roku 1920 spotkania odbywały się już w kilku miejscowościach między innymi w Międzyrzeczu Dolnym i Górnym oraz w Wapienicy.
Na przełomie lat 1920/1921 doszło do połączenia tych grup i założenia zboru „Stanowczych Chrześcijan” w Wapienicy.

Zbór w Wapienicy w 1921 r. liczył ok.50 osób i pozostawał nadal pod stałą opieką duszpasterską braci z powstałych wcześniej zborów.

Z czasem pracę duszpasterską i usługi Słowem Bożym zaczęli podejmować miejscowi bracia, wśród nich: Jan Cyfka – uznawany za pierwszego przełożonego zboru, Jerzy Michnik czy Andrzej Zipser. Zbór wzrastał liczebnie tak, że w 1928 r. liczył już 85 osób.
Wtedy podjęto już nawet zamiar budowy odpowiedniego miejsca nabożeństw, do czego jednak niestety nie doszło. II wojna światowa i okupacja niemiecka zablokowały te zamiary, znacząco też ograniczona została praca misyjna.

Po wojnie, po śmierci br. Jana Cywki prowadzenie zboru w Wapienicyprzejął br. Emil Jasiok.
W tym czasie wciąż większość członków zborów „Stanowczych Chrześcijan” pozostawała nadal formalnie członkami Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Pojawiały się więc propozycje zaprzestania odrębnej działalności „Związku Stanowczych Chrześcijan” i powrotu do macierzystego kościoła.
Utrwalane jednak przez ponad trzy dziesięciolecia różnice poglądów okazały się nie do pokonania. „Związek Stanowczych Chrześcijan” nie przyjął również oferty powrotu do struktur „Społeczności Chrześcijańskiej” działającej nadal pod patronatem Kościoła EA.
Zamiast tego czołowi przywódcy „Związku Stanowczych Chrześcijan”wybrali połączenie się lub federację z innymi wolnymi kościołami ewangelicznymi.
Pierwsze nabożeństwa, po odzyskaniu niepodległości odbywały się w 1945 roku w prywatnym mieszkaniu braterstwa Kominków w Wapienicy co zapoczątkowało powojenną działalność zboru. Przygotowanie pomieszczeń na nabożeństwa wymagało wynoszenia wszystkich sprzętówna strych. Takie trudności nie wpłynęły jednak na osłabienie zapału do pracy ewangelizacyjnej ani nie gasiły wiary.

W roku 1947 powstał Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w skład którego weszły trzy ugrupowania: Ewangeliczni Chrześcijanie, Wolni Chrześcijanie i Stanowczy Chrześcijanie.
Już w latach 30-tych członkowie „Stanowczych Chrześcijan” powoli odstępowali od chrztu niemowląt. Pierwszy chrzest dorosłych (świadomie wierzących) miał miejsce dopiero we wrześniu 1946 roku w Ustroniu. Wtedy ochrzczono przez zanurzenie 10 osób – w tym głównie braci usługujących. Następne chrzty odbyły się 15 i 29 sierpnia 1948 roku gdzie wówczas ochrzczono 85 osób.
„Stanowczy Chrześcijanie” wnieśli w dzieło tworzenia ZKE znaczący wkład. Nowy Kościół od początku przyjął jako swój własny znakomity śpiewnik zredagowany w środowisku „Stanowczych Chrześcijan” – znany powszechnie „Śpiewnik Pielgrzyma”.

Początek lat pięćdziesiątych to kolejny trudny ze względów politycznych okres dla zborów „Stanowczych Chrześcijan”. Wielu czołowych bracizostało pod urojonymi zarzutami skazanych na kary więzienia od kilku miesięcy do kilku lat.
W 1953 roku, zbór liczył ok. 50 członków, razem z dziećmi i sympatykami duszpasterską opieką objęte były 74 osoby.
W czerwcu 1953 r. została wybrana Rada Starszych zboru, oraz przełożony zboru, którym został br. Andrzej Kominek, a jego poprzednik br. Emil Jasiok został zastępcą przełożonego zboru. Mimo trudności zewnętrznych duchowe przebudzenie w zborze nie gasło, pomnażała sięilość uczestników nabożeństw. Ponownie więc pojawiła się konieczność posiadania większego obiektu zaspokajającego potrzeby rozwijającego się zboru.
W 1957 r. przystąpiono do budowy domu zborowego w Wapienicy, który w 1958 r. został oddany do użytku.

W roku 1969 przełożonym zboru został br. Grzegorz Ilczuk, a jego zastępcą został dotychczasowy przełożony br. Andrzej Kominek. Zbór liczył wtedy 75 członków, a razem z dziećmi i sympatykami ok. 120 osób.
Z inicjatywy br. Grzegorza Ilczuka zbór przez wiele lat zabiegał o utworzenie placówki w Bielsku-Białej, jednak inicjatywa ta nigdy nie doszła do skutku. Dopiero reforma administracyjna państwa w połowie lat siedemdziesiątych spowodowała, że gmina Wapienica stała się dzielnicą miasta Bielska-Białej. To spowodowało, że dotychczas powszechnie znany zbór w Wapienicy stał się zborem w Bielsku-Białej.

W marcu 1981 r. na przełożonego zboru został wybrany br. Edward Lorek, a jego zastępcą został br. Józef Hydzik.
W latach 80-tych urząd przełożonego zboru został zastąpiony urzędem pastora, który stał się pełnoetatowym administratorem i duszpasterzemzboru.
Lata osiemdziesiąte charakteryzują się znaczącym rozwojem liczebnym zboru. W zborze zorganizowano spotkania grup domowych, a nabożeństwa środowe z tzw. modlitewnych przekształcono w nauczające. To był czas gdy nie było możliwości korzystania z różnorodnych publikacji, nagrań czy nieistniejącego jeszcze internetu. Kościołowi pozwalano zaś na wydawanie jedynie dwóch do trzech pozycji książkowych rocznie.
Prowadzone więc wykłady i nauczanie cieszyły się wielkim zainteresowaniem tak, że czasem środowe nabożeństwa były bardziej liczne niż niedzielne.
W ciągu zaledwie kilku lat zbór powiększył się z ok. 70-ciu osób w 1981 do ponad 250 pod koniec lat osiemdziesiątych.

W roku 1987 nastąpiła reorganizacja Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w wyniku której powstał min. Kościół Zielonoświątkowy w składzie którego znalazł się zbór w Bielsku-Białej. Wkrótce, bo w 1988 r. zbór w Bielsku-Białej przyjął nazwę własną FILADELFIA.
W tym czasie grupa 18 osób dojeżdżająca do zboru z Oświęcimia, zdecydowała się założyć w swoim mieście samodzielny zbór na czele którego stanął dotychczasowy II pastor – br. Józef Hydzik.
W tej sytuacji na stanowiska II pastorów w zborze FILADELFIA zostali powołani br. br.: Zbigniew Oświeciński i Zbigniew Sobczuk.

Początkiem lat 90-tych zbór FILADELFIA ze względu na stale rosnącą liczbę uczestników nabożeństw przestał mieścić się we własnej kaplicy w Wapienicy. Postanowiono więc przenieść niedzielne nabożeństwa do wynajmowanej auli L.O. im. Kopernika w Bielsku-Białej.
Wcześniej, bo jeszcze w 1988 r. rozpoczęto budowę nowej kaplicy przy ul. Lotniczej mogącej docelowo pomieścić ponad 1000 osób gdy po ponad 6-cio letnich staraniach uzyskano wreszcie zgodę władz.
Prace budowlane zostały jednak przerwane końcem 1991 r. ze względów ekonomicznych i wysokiej inflacji.

W marcu 1997 roku niespodziewanie zmarł II pastor Zbigniew Sobczuk. W grudniu tego roku pastor Edward Lorek z powodów osobistych zrezygnował z dalszego pełnienia funkcji pastora (został II pastorem), a na p.o. pastora powołany został br. Paweł Kościukiewicz.
W grudniu 2000 r. pastorem zboru FILADELFIA został br. Michał Hydzik dotychczasowy Prezbiter Naczelny Kościoła Zielonoświątkowego w RP. Z jego inicjatywy wiosną 2001 r. przystąpiono do kontynuacji prac budowlanych obiektu przy ul. Lotniczej. W pierwszej kolejności skoncentrowano wysiłki na wykończeniu mniejszej tzw. zielonej sali pozwalającej pomieścić do 300 osób.
W kwietniu 2002 r. w drugi dzień świąt wielkanocnych, odbyło się oficjalne otwarcie nowej sali nabożeństw przy ul. Lotniczej 19.

Początkiem 2005 r. pastor Michał Hydzik został powołany również na pastora zboru BETEL w Ustroniu i od tego momentu był pastorem dwóch zborów jednocześnie.
W tej sytuacji w tym samym roku powołano dwóch II pastorów: prezbiteraEdwarda Lorka i diakona Bogdana Kionę.
Zbór liczył już wówczas ok. 385 członków a pod duszpasterską opieką pozostawało ok. 500 osób.

W grudniu 2008 r. ponownie powołano na pastora zboru FILADELFIA br. Edwarda Lorka, a na pastora pomocniczego br. Bogdana Kionę. Po kilku miesiącach, bo już wiosną 2009 r. zintensyfikowano prace wykończeniowe przy budowie obiektu w szczególności koncentrując się na sali głównej.
W lutym 2010 r. rozpoczęto w niej regularne nabożeństwa.

Rozwinięto prace grup misyjnych i duszpasterskich. Prowadzone są spotkania w ramach kursu „alfa” i grupy dla nowonawróconych.

Dzieci i młodzież może korzystać z zajęć w ramach Pozaszkolnego Punktu Katechetycznego.

Jeśli Bóg pozwoli za kilka lat, bo już w 2021 r. będziemy mogli świętować
100-lecie zboru FILADELFIA.